Hotel Schloß Gehrden, een voormalig benedictijnenklooster. Verder zien we een bank en een klein buurtwinkeltje. Het dorpje lijkt uitgestorven. We slaan rechtsaf en rijden een lange berg op.
Het pand dat we misschien willen kopen om er een B&B van te maken, ligt helemaal bovenaan. 'Unter den Eichen' is een voormalig restaurant, gelegen aan de rand van Feriendorf Gehrden.
De foto uit de advertentie komt gelukkig overeen met de werkelijkheid.
Het uitzicht is adembenemend mooi.
We parkeren de auto en maken alvast foto's want de makelaar is er nog niet.
Aan de hoofdingang zijn een paar trappen maar opzij is een toegang voor rolstoelers.
Ik gluur naar binnen. Het interieur is nog precies zoals in de glorietijd van het restaurant enkele jaren geleden. Het huis staat sinds twee jaar leeg vertelde de makelaar me al eerder. De uitbater is failliet gegaan omdat de nabij gelegen vakantiewoningen allemaal zijn verkocht en er dus geen klandizie meer is. Het wordt in de weekenden wel nog verhuurd aan groepen.
De makelaar, een jonge veertiger schat ik, ratelt aan één stuk door en ik heb moeite om alles te verstaan ondanks mijn zeer goede kennis van het Duits.
Er zijn twee aparte salons, een woonkamer met open haard en bar. Van hieruit heeft men toegang tot het grote terras dat een weids uitzicht over de streek biedt. Het grasland dat reikt tot aan de eerste huizen hoort ook bij het grondstuk.Van de woonkamer kom je in twee grote zalen en een kegelbaan. De horecakeuken is een droom voor mij. De koelcel en de voorraadkamer liggen ernaast. Er is niet overal licht en met zijn telefoon schijnt hij bij. Zijn excuus is dat dan de koelcel aan springt. Nou en, die slaat toch weer af als de stroom wordt af gezet?
Op de grote binnenplaats kunnen genoeg auto's staan. Er is zelfs een schuur die dienst kan doen als garage of opslagruimte. Helaas heeft de makelaar daarvan geen sleutel bij zich.
In de kelder zijn nog drie aparte kamers en ertegenover liggen de heren-en damestoiletten.
Van het appartement heeft hij ook geen sleutel. Als we echt interesse hebben neemt hij bij de volgende afspraak de eigenaresse mee, verontschuldigt hij zich. Nou, hij is niet goed voorbereid want een map met alle gegevens voor de aspirant-koper ontbreekt ook.
We zijn onder de indruk van de gigantische oppervlakte en de ruimte. Het pand wordt verkocht voor 179 000 euro inclusief de hele inboedel .Alles ziet er oerdegelijk uit want het is in vakwerkstijl gebouwd. Alleen het buitenschrijnwerk kan een likje verf gebruiken. De zoon van de eigenaresse heeft een timmerbedrijf en hij heeft ook alle vakantiewoningen op het park gebouwd.
Met gemengde gevoelens nemen we afscheid. We weten nu al dat het voor ons geen haalbare kaart is.
Er moet flink worden geïnvesteerd in de verbouwing om er een woning èn gastenkamers met badkamer van te maken.Daarvoor moeten we vaklui inschakelen want Bert kan zelf niet veel vanwege de rolstoel. De berg die hij telkens op en af moet is ook geen prettig vooruitzicht. "Dan moet ik een elektrische rolstoel aanschaffen", zegt hij.
Duitse vrienden van ons kennen de makelaar die ons heeft rond geleid. Hij zou eerst een drankhandel hebben gehad Aan hun reacties te merken hebben ze geen hoge pet van hem op. Terecht zo blijkt.
Vriend Rainer drukt ons met de neus op de feiten. "Er is hier plattelandsvlucht. Steeds meer mensen verlaten de dorpen. De infrastructuur neemt af. Daarom zijn de huizen en de bouwgronden ook zo goedkoop.Voor de dagelijkse boodschappen moet je vanuit Gehrden tien kilometer rijden. Als je gasten warm willen eten zul je hen dat moeten aanbieden want in het dorp is geen horeca."
Bert doet er nog een schepje bovenop. "Omdat ik weinig kan doen moet jij van 's morgens vroeg tot 's avonds laat werken. Of je moet personeel inhuren en die moeten ook worden betaald. Na een paar jaar ben je opgebrand. We kunnen beter van het leven gaan genieten nu het nog kan." Ook ik zie de keerzijde van de medaille. "We gaan onze kinderen en kleindochter veel minder vaak zien. Hoe moet dat als we oud en hulpbehoevend worden?"
Na jaren zeuren over een B&B spat mijn droom als een zeepbel uiteen. Bij mij thuis heb ik er de ruimte voor maar Bert wil het niet. "Wel op een andere locatie", hield hij me steeds voor. Inmiddels zijn we er nu te oud voor geworden. "Dan maak ik boven gastenkamers voor familie en vrienden", dien ik hem van repliek. En zo zal geschieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten